Chillagoe, anders dan gepland

Het begon allemaal bij een travel agency in Cairns. Hier liep ik samen met Kathelijne naar binnen voor een simpel klein vraagje. Toen we eenmaal binnen kwamen wilde ze ons meteen al wat verkopen natuurlijk. Er werd ons gevraagd of we niet een tour wilde boeken voor de oostkust. Natuurlijk wilden we dat, maar niet nu, eerst werk zoeken legde we ze uit, hierna zijn we van plan de oostkust af te reizen. Een jongen van de agency zei dat als wij de tour bij hun zouden boeken, hij een baan voor ons kon regelen. Het bedrijf werkt namelijk samen met een jobcoach van de zelfde eigenaar. Een baan met z'n 2en achter de bar voor 40 uur per week. We konden het bijna niet geloven, wat we dan ook een paar keer gezegd hebben. Maar nee, het was echt beloofde ze ons. We waren zo wanhopig opzoek naar werk al 4 weken lang, we zouden wel gek zijn als we deze baan niet zouden aannemen. Na de betaling van de tour gingen we naar de jobcoach om de zaken door te spreken. Na prachtige foto's gezien te hebben van het plaatsje in the outback, en ze vertelde dat we 5 dagen zouden gaan werken voor 350 dollar waren we blij! Het laatste wat ze ons nog wel even wilde vertellen was dat we wel $150 moesten betalen om de job te krijgen. Wat voelde we ons belazerd!! Dit had de travel agency er niet bij verteld... Uiteraard zijn we terug naar de verkopers van onze tour gegaan, de jongen was het 'vergeten' te vertellen en na praten als brugman hebben we de job 'gratis' gekregen.

Wel erg spannend, 2,5 maand werken in the outback, waar slangen en grote giftige spinnen een normale zaak van de dag zijn. Hier zagen we echt tegen op, ook het feit dat we geen internet zouden hebben gaf ons het idee afgesloten te zijn van de buitenwereld. Maar we hadden het er voor over, en konden het allicht proberen.
Zondag nog tassen vol toiletartikelen gekocht, aangezien we de komende 2,5 maand geen winkel met normale prijzen meer zouden gaan zien.

Afgelopen maandag was het dan zover. Om half 9 in de ochtend werden we opgehaald door een busje. Deze bracht ons naar Mareeba. Een klein dorpje waar we moesten overstappen op de volgende bus naar Chillagoe. Na 2 uur op de bus gewacht te hebben in Mareeba zijn we verder gereden naar Chillagoe. Een plaatsje in the outback met ongeveer 300 inwoners.

Onderweg hier naar toe zagen we het verschil al tussen de stad en the outback. Echt wel apart om te zien! Wilde buffels die de weg over staken, een slang van 3 meter die aan de kant van de weg lag en natuurlijk de kangoeroes die overal rond sprongen.

Eenmaal aangekomen in het plaatsje zagen we pas echt hoe rustig het was. Zo stil... Je zag er niemand lopen. Het enige wat er is, is 1 general store, 2 hotels, een postkantoortje, libary, ziekenhuis en een politiebureau.
Mensen moeten uren reizen om naar een supermarkt te gaan waar ze dan gelijk voor weken eten inslaan.

Dan het werk....
Op het eerste gezicht leek onze baas best aardig. Hij liet onze kamer zien waar we de komende 2,5 maand zouden verblijven. Een ruime nette kamer, misschien gingen we het nog best leuk vinden hier dachten we nog. Die dag hadden we een proefdag zei hij. We begonnen om 13:00. Het was de bedoeling dat Kat achter de bar stond en ik in de keuken. Aangezien er geen kip in het dorp loopt heb ik de hele dag aan de bar gestaan, en gekeken hoe Kat de klanten hielp, waar ik haar af en toe bij hielp. Na een poosje wilde we toch wel wat duidelijkheid over wat zaken zoals betalingen etc. De man vond het niet nodig om onze bankgegevens te hebben, en naar onze RSA werd ook niet gevraagd. Hier hadden we de vorige dag zo ons best voor gedaan, aangezien dit certificaat verplicht is in Australië als je met alcohol werkt. De 5 dagen en $350 per week werden 7 dagen voor $300 per week. Ook kregen we te horen dat we de komende 2,5 maand geen vrije dag kregen, ook niet toen we vertelden dat we 1 dagje naar Cairns wilde gaan om eten en drinken te kopen, aangezien dat daar zo duur was. De man werd na iedere vodka die hij dronk onaardiger, en al gauw voelde we ons niet fijn meer. Kathelijne werd belachelijk gemaakt in het bijzijn van de mannen aan de bar, naar mij werd er een sprinkhaan gegooid omdat hij het grappig vond dat ik bang was. Ook heeft hij meerdere malen sexistische opmerkingen gemaakt. Kortom een vreselijke man!
Na van 13:00 tot 23:00 zonder pauze gewerkt te hebben zijn we meteen gaan slapen.
De volgende dag zou ik om 11:30 beginnen. Ik had mijn wekker gezet om mijn spullen uit te pakken, maar in plaats daarvan kreeg ik zomaar het gevoel dat ik internet moest kopen. Het voelde gewoon niet goed daar zonder maar iemand te kunnen laten weten hoe het ging. Uiteindelijk is me het gelukt wat internet te krijgen en heb ik mijn moeder om raad gevraagd. Als mijn lieve moeder niet had gezegd dat we meteen onze spullen moesten pakken en moesten gaan, had ik daar nu nog wel even gezeten denk ik. Ik kon toch niet zo snel opgeven... En we hadden tenslotte eindelijk werk...

We zijn uiteindelijk tot het besluit gekomen dat we hier niet langer konden blijven aangezien de situatie ver van normaal te noemen was. Toen we het de man vertelde werd hij wat agressief en zei hij letterlijk; you belong to my staff now, waarop ik zei dat ik nergens voor getekend had dus dat we nu echt zouden gaan. Nee zei hij, you belong to me!! Alsof ik in een slechte film zat, zo voelde ik me, gebeurde dit nou echt?

We zijn toen heel snel naar onze kamer gegaan, deur op slot gedaan en razend snel onze spullen gaan inpakken. Na een paar minuten klopte hij op de deur. Aarzelend deed ik de deur open, de grote man stond voor de deur en zei op een vervelende toon dat we hier nooit hadden moeten komen als we toch al wisten dat we in de stad hoorden. Hij werd wat agressief, en wij alleen maar banger. We voelde ons echt niet veilig meer, ik heb hem afgeleid door alvast een tas naar buiten te brengen en ben daar blijven staan.. Zodat hij daar heen kwam. Toen hij naar de keuken liep hebben we heel snel onze tassen gepakt en zijn we echt gevlucht. Vreselijk voelde we ons! Zo snel als we konden zijn we naar the general store gelopen. Godijdank stond daar het busje van de dag ervoor. Hij vertelde dat hij maar 3 keer per week rijdt, en dat was pas weer de volgende dag. Liften werd ons afgeraden omdat hij dat te gevaarlijk vond. Zonder water in the outback kun je namelijk binnen 24 uur dood gaan van de droge hitte. Hij heeft ons naar een schattig klein 'campingkje' gebracht waar we veilig konden overnachten. Het schijnt dus dat er hier al vaker huilende meisjes zijn gekomen van het hotel, zonder maar een dollar te hebben gezien na een paar weken te hebben gewerkt.
Rond zons ondergang hebben we kangoeroes gezien. Tientallen springende walibi's, hier werden we helemaal een beetje vrolijk van. De mensen hadden fish and chips voor ons gemaakt en hierna zijn we maar vroeg gaan slapen.
Vandaag om 07:00 vertrokken we uit het voor ons vreselijke plaatsje. 11:00 Uur kwamen we weer aan in de bewoonde wereld. Wat was dit een bevrijding!! Achteraf moeten we er niet aan denken wat er gebeurd had kunnen zijn. Vanmiddag hebben we de ombusman ingeschakeld. Zij vinden het heel erg wat er is gebeurd en gaan er alles aan doen om ons geld terug te krijgen van the travel agency die ons hebben opgelicht.
De politie van Cairns gaat de politie in Chillagoe inlichten, en we hopen maar dat er geen andere meiden meer heen gestuurd worden.

Slot van het verhaal, we zijn weer opzoek naar werk, maar we hebben er nu het volste vertrouwen in dat het deze week gaat lukken!!