Mijn zoektocht naar een second year visa

Hoogste tijd voor een nieuw verhaal!

Ik ga even drie maanden terug in de tijd...

In April heb ik mij ingeschreven bij een job agency in Cairns. Ik ben nu een job member voor een jaar lang, wat inhoudt dat ik het komende jaar op de agency kan rekenen als het gaat om een baan. De volgende dag na mijn inschrijving had ik al meteen een sollicitatie bij een bedrijf wat evenementen verzorgt op allerlei gebieden. Zo heb ik in een casino mogen werken als serveerster, op een cocktailparty als barvrouw en ook heb ik verschillende housekeeping shifts gewerkt. Opzich een leuk afwisselend bijbaantje, het is alleen een casual job, en ik werk dan ook alleen als ik gebeld wordt wanneer ik nodig ben. Tot de dag van vandaag werk ik zo af en toe voor het bedrijf, maar veel uren zijn het niet.

Via de jobagency zijn Kathelijne en ik gevraagd om een week in de constructie te werken. Hiervoor heb je in Australie een white card nodig, die we diezelfde dag nog online hebben behaald via een cursus. Met deze kaart mag je officieel in de bouw werken.
Kathelijne en ik hebben een week constructies gemaakt in een nieuwe winkel, K-Mart. Dit is een soort primark in Australie. Stellingen in elkaar gezet, haken opgehangen, heel veel haken! Cd rekken opgehangen en ga zo maar door. Wat was dit een leuke week!!! Kat en ik als twee enige meiden tussen alle sterke mannen aan het werk in de bouw. Fluoriserend jasje aan, helmpie op en ook de bouwvakkersschoenen met stalen neuzen ontbraken niet aan onze outfit. De schoenen mocht ik lenen van een huismaatje, 4 maten te groot, je ziet me vast al gaan.. Iedereen moest er om lachen! Omdat ze zo groot waren en ik van huis af nog een uur met de bus moest reizen om op mijn werk te komen, trok ik ze pas aan op de werkplaats. Op een morgen probeerde ik ze aan te krijgen, maar wonderbaarlijk lukte dat maar niet. Toen er een grote cane toad (giftige kikker) uitsprong schrok ik me wild!! Dit vieze beest zo groot als mijn hand had al de hele weg in mijn rugtas gezeten.... IEL!

Op het werk hebben we via een collega met een tante als baas van een bananenfarm een baan gekregen in Cardwell. Dit was helemaal te gek natuurlijk!! Zo kon ik na 3 maanden mijn second year visa aan vragen en tegelijkertijd veel dollars sparen. Ik wil namelijk mijn secondyear visa regelen om nog een jaar van dit prachtige land te kunnen genieten. Hiervoor moet je als backpacker 3 maanden op een farm werken om deze te kunnen aanvragen.
Cardwell is 3 uur van Cairns vandaan. Een erg rustig plaatsje met 1177 inwoners... Veel abboriginals. Kathelijne en ik verbleven in een huis van een vriend van Darren. Erg fijn om als je moe bent van het werk thuis te komen in een huis, en bovendien veel goedkoper als een hostel. Ik heb 2 weken als packer op de farm gewerkt. Een erg zware job! Van 07:00 tot 16:00 sta je achter een lopende band bananen in dozen in te pakken. Als de bel afging hadden we pauze, dat was dan ook waar ik de hele dag naar uitkeek.
Wel een aparte ervaring moet ik zeggen, dit soort fabrieken kennen wij in Nederland helemaal niet. Ik stond in principe buiten tussen de prachtige omgeving en bergen te werken, regelmatig had ik een hundsman spider te pakken, deze spin is zo groot als je hand, hij is giftig maar door zijn lange poten kan hij je niet bijten. Ook heb ik hier voor het eerst een wilde slang gezien! Helaas kon mijn rug het niet aan en heb ik besloten terug naar Darren in Cairns te gaan.

Darren is sinds kort mijn Australische vriend. Om deze reden wil ik dan ook erg graag mijn second year visa krijgen, zodat we nog een jaar samen hebben, daarna zien we wel verder.

Ondertussen was het sinds cardwell 1 maand verder, en had ik nog steeds geen baan. Toen ik via internet een job had geregeld op de bananenfarm in Innisfail kon ik dit niet laten lopen, ondanks dat ik wel bang was dat mijn rug mij weer in de steek zou laten. Zo ver is het niet eens gekomen. Ik had mijn baas gevraagd of Kathelijne ook aan het werk kon op de farm, wat voor hem geen probleem was. Toen wij aankwamen in het hostel in innisfail werd ons verteld dat Kathelijne de baan had en ik niet. Wat was ik teleurgesteld!!! En wat was dit oneerlijk. Na zo lang zoeken ging het weer niet door! Ik kon niet anders dan terug naar Cairns gaan, want geld om te wachten had ik niet. In dit hostel betaal je 190 dollar per week, en wacht je totdat de baas van het hostel werk voor je heeft gevonden.

Op dit moment zat ik er wel even door heen kan ik eerlijk zeggen. Ik had besloten het dan ook even van me af te zetten en niet te vergeten dat ik in Australië ben en moet genieten! Ik had mezelf een weekje strand gegund... even niet naar werk zoeken.
Darren woont dicht bij de stranden, heerlijk vind ik het!! Binnen 10 minuten lig je op een bedje tussen de palmbomen, met het fijne geluid van de golven. Darren heeft een passie voor vissen, wat we dan ook regelmatig doen. Nouja... hij vooral. Ik ga mee voor de gezelligheid.

Ik heb het zo naar mijn zin hier in Queensland, ondanks dat ik geen baan voor m'n second year visa kan vinden. Het is winter hier, maar nog steeds rond de 28 graden. Darren heeft leuke vrienden waar we regelmatig leuke dingen mee doen. Uiteten, bbquen aan het strand, jetskieeen, veel corona's drinken en vooral veel lachen.

Ondertussen heb ik een eigen auto die ik van Darren heb gekregen, zodat ik niet meer elke dag met de bus hoef. Wat een verassing was dit!!! Super lief. Een Mitsubishi mirage. In het begin wel erg vreemd om links te rijden met het stuur aan de rechterkant van de auto, maar ondertussen ben ik helemaal gewend.

Twee weken geleden zijn Darren ik met een ander stelletje met mijn auto naar Cape Tribulation geweest. Dit is een rainforest/jungle 3 uur van Cairns vandaan. Prachtige natuur!!!
Het is hier vooral genieten van de omgeving want erg veel te doen is hier niet. Bij aankomst hadden we al gelijk een krokodil gespot, gaaf om te zien! De jongens wilden vissen op het strand, Brydie en ik lagen een paar meter verder op te zonnen. Al gauw werden we geroepen om te komen kijken. Ze hadden namelijk een drijvende schildpad te pakken, die we vervolgens gered hebben, en ook heb ik voor het eerst een echte (baby) haai gezien die Darren had gevangen. S'avonds zijn we uit eten gedweest en hebben we wat drankjes gedronken tot de late uurtjes. Darren en ik besloten om nog even een biertje te drinken op het strand. Eenmaal daar aangekomen hebben we heel toevallig Alkmaarders ontmoet die ons uitnodigden voor een bonfire. Het stel woont al 7 jaar in Australie, en wonder boven wonder bij Darren om de hoek. Wat is de wereld toch klein! Samen met de Engels/Nederlands sprekende kinderen en de rest hebben we een hele gezellige nacht gehad bij het vuur op het strand.

Vorige week heb ik twee dagen op the Cairns show gewerkt. Dit is een soort kermis, circus, en Duitse kerstmarkt in 1, met vooral veel eten! Ik werkte in een foodstore, waarmee ik lekker wat cash in hand heb verdiend.

Vrijdag heb ik afscheid genomen van Kathelijne. Haar reis zit er op en ze vliegt morgen weer naar Nederland. We hebben een te gekke tijd beleefd samen in Nieuw Zeeland en Australië. Afgelopen zaterdag heeft Darren mij naar Ravenshoe in Tablelands gebracht. Dit is midden in de bergen ongeveer 3 uur hier vandaan. Ik kon hier in een bar werken voor mijn second year visa. Dit was onbetaald werk in ruil voor accommodatie en eten, maar voor een maand had ik het er wel voor over. Omdat het illegaal is om het inplaats van 3 maanden in 1 maand te doen moet je erg voorzichtig zijn. Ik was van plan na deze maand nog twee maanden in Cairns te werken, maar de bazin vertelde mij dat dat niet kan. De regering checkt alles na, en als zij zouden zien dat ik in Cairns aan het werk was, kon ik niet tegelijkertijd ook in Ravenshoe zijn. Dit hele feest ging dus niet ook niet door. Ik was teleurgesteld alhoewel het er een hel was. Je zult het niet geloven maar ik zat met 6 andere backpackers in een huis. Iedereen werk 7 dagen per week van 09:00 tot 24:00 uur. Als ontbijt en lunch kregen we 1 sneetje wit brood met jam, en ons avond eten was wat er over was. Twee dagen was er niks over, een supermarkt was er niet dus je begrijpt wel dat ik erg veel honger had. De andere backpackers willen met alle liefde de werkplek verlaten, maar hebben geen geld genoeg voor eten of een verblijfplaats.

Wat heb ik een geluk!!! Ik ben gebeld door de baas van het hostel uit Innisfail!! Hij heeft sinds ik daar weg ben gegaan zijn uiterste best gedaan om alsnog wat voor me te vinden. Maandag begin ik op een bananenfarm voor 3 dagen in de week. Ik kan hier 3 maanden blijven, wat dus inhoudt dat als alles goed gaat ik mijn second year visa eindelijk kan aanvragen!

Drie maandjes werken en dan ga ik de Oostkust zien met Eva! Wat kijk ik hier naar uit... Ik kan niet wachten!

Ik houd jullie op de hoogste

Lieve groetjes vanuit Down under!